Defending Iran: from revolutionary Guards to Ballistic Missiles
Gawdat Bahgat & Anoushirvan Ehteshami
در کتاب آمده است که از سال 1979 میلادی، حکومت ایران، راهبرد دفاعی خود را که بازتابی از تجربه جنگ عراق و انزوای بین المللی بوده است، تدوین کرده است. دکترین جنگ نامتقارن، استفاده از نیروهای نامنظم در کمپین های نظامی، استقرار موشک بالستیک، استفاده از قایق های تندرو برای مقابله با دشمن و در نهایت توسعه ظرفیت های جنگ سایبری پیشرفته همگی از ویژگی های راهبرد دفاعی منحصر به فرد ایران است. کتاب بحث خود را با ارائه چاچوب نظری و تحلیلی برای درک و تبیین دکترین امنیتی و دفاعی جمهوری اسلامی ایران آغاز می کند و سپس در بحث دکترین امنیتی و دفاعی ایران، تغییرات در ماهیت جنگ مدرن و اینکه رهبران ایران از زمان انقلاب 1979 دکترین جنگ نامتقارن را پیگیری کرده اند، بررسی می کند. در ادامه، برداشت ها و تصورات تهدید ایران در دوران پهلوی و پس از پیروزی انقلاب بررسی می شود.
همچنین از دیگر مباحث کتاب که در حوزه دفاعی مورد توجه نویسندگان بوده است عبارت اند از: نهادهای دفاعی: سیاست و قدرت؛ مجموعه های نظامی- صنعتی ایران؛ ساختار و ترکیب و آرایش نیروهای مسلح ایران؛ موشک های بالستیک و برنامه فضایی ایران؛ موضوع امنیت سایبری ایران و همسایگانش؛ نیروهای دریایی ایران؛ توانمندی پهبادهای ایران؛ نمایندگان و شرکای ایران در فلسطین، سوریه، لبنان، عراق، یمن و افغانستان. ضمناً در بخش پایانی، نگارنده به اثربخشی مولفه های ژئوپلیتیک، ژئواکونومی و ایدئولوژی در سیاست خارجی و دفاعی ایران اشاره دارد. به طوری که سیاست ایران همواره چهار هدف تضمین بقای نظام، حفظ میهن، مقابله در برابر دشمنان احتمالی و پروژه قدرت را دنبال کرده است و در پیگیری این اهداف کلان، متغیرهایی همچون ژئوپلیتیک، ایدئولوژیک و برداشت ها و تصورات تهدید، سیاست دفاعی ایران را شکل داده است.